Vrij leven begint van binnenuit

Er zijn van die momenten waarop je lichaam het overneemt. Het zegt: 'Stop, tot hier en niet verder.' Ik voelde me op net Tijgertje uit het Winnie de Poeh-verhaal: springerig, rusteloos en een innerlijke stuiterbal zonder rem. Mijn hoofd denderde door in volle vaart. Mijn lijf probeerde intussen te vertragen, de klap te integreren. Het was alsof ik twee mensen in één was geworden. Het ene deel van mij wilde liggen, voelen en stilstaan. Het andere wilde door met oplossen, aanpakken en iets nuttigs doen. Ik werd gek van mezelf.

Slapen lukte nauwelijks. Stilzitten voelde ongemakkelijk, bijna gevaarlijk. Ik wilde rust, maar zodra die er was, was ik radeloos. Diep vanbinnen wist ik thuisblijven is de remedie. Niet alleen voor herstel, maar om te luisteren naar iets wat ik veel te lang had genegeerd. Iets in mij dat riep om aandacht.

De ongemakkelijke beslissing

Ik meldde me ziek. Voor mijn werk kwam het totaal niet uit en ik wist: dit zet druk op collega’s. Maar wat doe je als je lichaam het ene zegt en je loyaliteit aan een systeem iets anders? Volg je wat klopt of pas je je aan aan wat nodig lijkt?

Mezelf inpassen, zorgen dat het liep, dat het klopte voor anderen was wat ik altijd deed. Met niet meer aanpassen was niet meer de juiste weg. Het voelde als verraad aan mezelf. Dus werd één week thuis er twee en drie en ... Langzaam, schuifelend bijna, ontstond er een nieuw ritme. Meer slapen, wandelen, voelen en minder rennen.

In die periode ontstond er contact met de bedrijfsarts. Geen kil gesprek, maar een mens tegenover me die luisterde. Iemand die tussen de regels hoorde dat mijn ziekmelding niet alleen ging over een valpartij, maar over een systeem dat niet langer voor mij werkte. In overleg begonnen we klein: een paar uurtjes werken. Geen druk, geen verwachting, alleen even proeven aan het oude ritme.

De stilte als spiegel

Die paar uur maakten alles helder. Zittend aan mijn bureau voelde ik hoe vreemd het was geworden. Niet omdat het werk veranderd was, ik was veranderd. Er zat geen oordeel op. Het was geen ontsnappen. Geen vluchten. Het was een rustig, helder weten: dit hoofdstuk is af.

Ik was klaar met mijn rol. Klaar met het meebewegen binnen een vorm die me ooit paste, maar nu knelde. Mijn baan als werknemer voelde niet meer als iets wat mij voedde. Niet vanuit impuls, maar vanuit inzicht. Vrij leven begon precies daar op dat kruispunt van trouw blijven aan het bekende of ruimte maken voor het onbekende.

Wat ik losliet was niet alleen werk. Het was een deel van mijn identiteit, bestaanszekerheid en houvast aan een structuur. Dat deed pijn en daaronder zat iets anders: ruimte, adem, mogelijkheden die ik eerder niet eens zag, omdat ik simpelweg geen tijd had om ze op te merken.

De stem van mijn lichaam

Wat me het meest is bijgebleven van die periode is hoe wijs mijn lichaam bleek te zijn. Jarenlang had ik signalen genegeerd. De moeheid na een volle dag. Het uitstelgedrag dat ik “gewoon lui zijn” noemde. De spanning in mijn schouders die ik toeschreef aan slechte zithouding. Mijn lichaam was al die tijd al aan het praten alleen had ik niet geluisterd

Na het ongeluk had ik geen keuze meer. Mijn lijf haalde me in. Het zette me stil en in die stilte hoorde ik pas hoe hard het binnenin mij stormde. Er bleek een hele innerlijke wereld te zijn die al die tijd geen ruimte had gekregen, omdat ik druk, efficiënt en loyaal was. Want dat waren de dingen waar ik op werd gewaardeerd.

Pas toen ik durfde te luisteren naar wat mijn lijf vroeg - rust, ruimte, zachtheid - kon ik mijn innerlijke stem beter horen. En die stem zei niet: “Ga terug en doe alsof er niets is gebeurd.” Die zei: “Dit is je kans.”

De dag waarop het kantelde

Dinsdag 15 maart 2022, een gewone dinsdag zonder grootse gebeurtenis. Alles wat ik voelde, dacht en hoopte kwam samen in één zin: ´Ik kies voor mezelf.´

Het was geen ontslagbrief met een triomfantelijke ondertoon. Het was mijn laatste dag in loondienst en daarmee een stille beslissing, gedragen door moed en vermoeidheid. Ik stapte uit het bekende, omdat het me geen vrijheid meer gaf en voelde dat ik een ander pad had te gaan.

Wat er kwam waren geen directe antwoorden of een nieuw plan. Wel ruimte en dat alleen al was zo bevrijdend dat het me vleugels gaf.

Vrij leven is niet perfect, wel echt

Sinds die dag is mijn leven niet perfect geworden. Vrij leven betekent niet dat alles vanzelf gaat. Het betekent wel dat ik elke dag opnieuw probeer te kiezen wat klopt voor mij. Soms is dat spannend, soms twijfelachtig, maar altijd oprecht.

Ik heb geen routekaart, geen vijfjarenplan, wel een innerlijk kompas dat steeds sterker wordt. Ik voel sneller wanneer ik afdrijf van mezelf. Ik vertragen heel veel. Ik laat me minder leiden door wat anderen denken dat verstandig is. En ik leef meer vanuit vertrouwen in mijn lijf, mijn keuzes en de stroom van het leven.

En jij?

Misschien sta jij op zo’n kruispunt. Misschien fluistert je lijf iets wat je hoofd nog niet durft te horen. Misschien voel je al langer dat het anders mag, maar weet je niet hoe. Wat ik je wil meegeven: begin klein. Luister, laat het stil worden en vertrouw erop dat jouw vrije leven begint op het moment dat je kiest voor wat klopt.

Wat heeft jouw lichaam je onlangs proberen te vertellen? Welke kleine keuze richting vrijheid wil jij vandaag maken? Deel het in de reacties.