Een Verbonden Wereld Begint bij ons Zelf

Mijn Visie voor de Wereld

De komende 80 jaar—met een beetje geluk mag ik tot mijn 111e blijven rondlopen—zie ik verandering. Twee bewegingen, naast elkaar.

Aan de ene kant: afgeslotenheid en onverbondenheid. Angst die ons verdeelt. Het wij-zij-denken. Angst voor de ander, voor de toekomst, voor het leven zelf.

Maar daarnaast zie ik iets anders: een groeiende levendigheid, nieuwsgierigheid. Een verlangen naar verbinding met onszelf en elkaar. Een moedig streven om die verbondenheid dieper te laten doordringen in het dagelijks leven. Misschien is het één een reactie op het ander. Vaak zijn het juist de crises die het vuur aanwakkeren voor diepgaande transformatie.

Zo binnen, zo buiten.

Dat is wat ik geloof. Ik geloof in de kracht die in ons allen schuilt: liefde, wijsheid, en het vermogen om vanuit die liefde te leven.

Wat als we ons allemaal zouden herinneren dat we vrij zijn? Dat we onszelf niet hoeven te verantwoorden voor onze dromen, of hoe we die vormgeven? Wat als we van jongs af aan leren dat we mogen ontdekken, ontwikkelen en groeien—los van verwachtingen van buitenaf?

Ik heb zoveel mensen ontmoet met een enorme potentie—unieke talenten, diepe inzichten, een eigen expressie—maar die zichzelf klein houden. Omdat ze opgegroeid zijn in een cultuur waarin we vooral hechten aan hoe we gezien worden, hoe we presteren, wat we bezitten. Terwijl die dingen niets zeggen over onze ware essentie. En zo raken we verdwaald.

Maar stel je voor…

Ik zie de toekomst als een uitgestrekte, weelderige tuin vol bloemen in alle kleuren en vormen. Vlinders fladderen rond, een hertje met haar jong staat in het gras. Aan het einde van het veld een klein huisje, waar rook uit de schoorsteen kringelt. Mensen uit alle richtingen komen samen. Er is een marktfeest, acrobaten, tassen vol eten. We verzamelen ons in een kring, we delen, we vieren. Het leven gebeurt samen.

Iedereen wordt gezien als een uniek individu. We realiseren ons dat de grootste schat in onszelf zit: ons unieke potentieel. En samen zijn we groter dan de som der delen. Vergelijken en oordelen raken op de achtergrond. Want we herinneren onszelf.

We zijn allemaal een uitdrukking van het leven—net als die bloemen in het veld. De een niet mooier dan de ander, allemaal even waardevol, precies zoals ze zijn.

"Leef maar in je sprookje…"

Misschien denk je dat. Maar weet je? Het leven mág een sprookje zijn. En wonderen bestaan. Het is op zich al een wonder dát we leven. Kijk eens om je heen—wat een pracht.

Ja, er is ook duisternis. Maar waar komt die vandaan? Niet uit onze diepste essentie. Donkerte ontstaat uit onverbondenheid. Angst en verdeeldheid zijn geen uitingen van wie we werkelijk zijn.

Angst leeft in het verleden of in de toekomst, maar nooit in het nu. Het is geen expressie die van binnenuit komt, maar een reactie op gedachten en aannames. Onze ware natuur is verbondenheid. Hierin herkennen we onszelf in de ander, als onderdeel van dezelfde levensenergie.

Hoe we daar komen?

✨ Onderwijs.

🎨 Kunst.

🤝 Samenzijn.

💛 Vergeving, eerbied en dankbaarheid

En de kunst van aanwezigheid, de enige plek waar we elkaar echt kunnen ontmoeten: hier en nu.

En nu wil ik jou iets vragen.

Durf je te geloven in een wereld waar liefde en verbondenheid heersen?

Ik geloof dat we hier iets te doen hebben. Kansen worden pas tastbaar en realiseerbaar als we durven te geloven.

Dus stel je voor…

Wat als we het gewoon doen?

Wat als we, stap voor stap, samen bouwen aan een wereld waarin liefde de basis is?

Het begint bij ons. Van binnenuit. Hier. Nu. 💛✨

Tekst door: Fleur Cecile

(Afbeelding: Linokunstwerk 'I Realise' - door Fleur Cecile, Levenstaal).