Verandering? Verandereng!

Een krokodil en een dakkapel

Neem muziek. Ik blijf echt niet hangen in de ‘80’s en ‘90’s hits uit mijn jeugd, geniet van nieuwe muziek van jonge artiesten als Flemming en Snelle. Maar ik zing wel al bijna 25 jaar bij hetzelfde popkoor (al zijn we natuurlijk ook behoorlijk Amazing :-)). Of neem eten en drinken. Krokodillenvlees en sprinkhaanbitterballen? Het smaakte mij allebei prima. Mijn gezin heeft helaas wel grenzen gesteld aan mijn experimenteerdrift in eigen keuken. Zo mag ik niet meer koken met trassi omdat na de laatste keer het hele huis gelucht moest worden. In de keuken mag wat Rob betreft alles bij het oude blijven qua eten. Gaat het over het verbouwen van diezelfde keuken of andere delen van het huis? Dan wordt het een heel ander verhaal. Als het aan hem lag, had er al lang een andere keuken in gezeten. Jaren geleden wilde hij de zolder verbouwen en een nieuwe badkamer laten installeren. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik daar ruzie over maakte. Konden we het niet bij alleen bij een stapel nieuwe handdoeken laten? Achteraf ben ik blij dat hij mij toch overhaalde. De nieuwe dakkapel vorig jaar was een grensgevalletje maar ik schikte mij gelaten in mijn lot. ‘Ik ben een eikel maar ik leer’, Racoon zong het al in het prachtige nummer ‘Oceaan’.

Huizenhoge drempel

Moet ik nog vertellen dat we al meer dan 25 jaar in hetzelfde huis wonen? Vriendinnen verhuizen naar Friesland en emigreren zelfs naar Frankrijk (diep respect, Ilana!). En bij ons blijft het al een paar jaar alleen bij praten over verhuizen naar een ander deel van het land. En dat komt door mij. Het is een hele grote verandering waar ik echt zin in heb, maar waar ik tegelijkertijd als een berg tegenop zie. Ik probeer die huizenhoge drempel voor mezelf te verlagen door alle positieve kanten te benoemen: meer rust, ruimte en groen, schonere lucht, andere omgeving, niet meer alle gebaande paden kennen. Maar wat als ik daar niet kan aarden? Geen nieuwe sociale kring weet op te bouwen? En hoe moet het met onze ouders en dochters die hier blijven wonen? We ontdekken het hele land te voet en ik ben altijd te porren voor nieuwe grenzeloze vakantiebestemmingen. Maar veranderen van woonplaats? Dat vind ik toch een stuk lastiger.

Dromen of doen?

Mijn werk, ook zoiets. Alweer vijftien jaar werk ik bij dezelfde organisatie. Ik verander steeds van klus en opdrachtgever waardoor ik de grenzen blijf oprekken. Het gaat toch prima zo met leuke collega’s, veel zelfstandigheid en flexibiliteit en een prima salaris? Tenminste, dat zeg ik tegen mezelf. Want eigenlijk vind ik het te eng om echt iets te veranderen en mijn jarenlange droom na te jagen: werken bij een publiekstijdschrift. Wat als het niet lukt, ik niet goed genoeg ben of het toch niet mijn droombaan blijkt te zijn? Geef ik een goed betaalde vaste baan bij een leuke organisatie op voor zo’n onzekere werktoekomst?

Only love

Een week na het afscheid van mijn medekoorlid sta ik voor een heel ander podium en zingt bluesartiest Tad Robinson heerlijk doorleefd ‘only love can bring about the changes’. Liefde is nou net iets waar ik niet over twijfel en niets aan wil veranderen. Mijn onbegrensde liefde voor Rob houdt al bijna 37 jaar stand en wat mij betreft, komen daar nog 37 jaar bij. Groener gras bij de buren? Het zal allemaal wel. Ik weet niet wat ik mis en dat vind ik helemaal prima. Ik weet wat ik heb en dat is een fijne partner en heel veel liefde. We zijn in al die jaren samen veranderd in wie we nu zijn en hebben twee geweldige dochters opgevoed (over levensveranderende gebeurtenissen gesproken). Binnenkort verandert er weer veel als Anouk uit huis gaat en we met z’n tweeën achterblijven, zoals we ooit ook samen begonnen op ons achttiende.

Grenzeloze bewondering

Eigenlijk moet ik een voorbeeld nemen aan mijn dochters. De jongste, Laura, omarmt gretig elke verandering en zegt overal ‘ja!’ tegen. Een tussenjaar in het bestuur van de studentenpartij? Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan. Toen ze op haar achttiende op kamers wilde in Tilburg, betekende dat ruzie want ik vond dat ze er nog niet aan toe was. Achteraf zie ik dat ik zelf nog niet aan zo’n grote verandering toe was, zij kon het prima aan. Laura wisselde de afgelopen twee jaar net zo makkelijk van studentenkamer als van bijbaan (over wisselende liefdespartners doet ze wijselijk geen uitspraken). Oudste dochter Anouk zit heel anders in elkaar maar ook haar bewonder ik om haar veranderkunde. Zij wist uit een diep mentaal dal te klimmen door heel hard aan zichzelf te werken en erin te geloven dat ze haar manier van denken kan veranderen. Dat lukte haar wonderwel!

Van het padje af

Ik denk dat ik vooral bang ben om de controle te verliezen. Veranderingen die ik onder controle heb en kan overzien, zijn prima. Bij grote veranderingen, zoals verhuizen en een andere baan, komen te veel onbekende en oncontroleerbare factoren om de hoek kijken. Ik wijk graag van de gebaande paden af, zolang ik kan zien waar dat pad heen gaat. Maar het wordt tijd mijn grenzen te verleggen. Verandering mag dan soms eng zijn, een leven zonder veranderingen is uiteindelijk ook maar een saaie bedoening.

*’Changes’ van Crispian St. Peters, wie kent ‘m niet (nou, ik)

Auteur: Linda Blankenstein