Het gewone leven na de grote verschuiving

Wat ik merkte was dat na grote gebeurtenissen het leven verlangt naar het gewone. Alsof alles wat binnenin in beweging was gekomen nu wortel wilde schieten in het dagelijkse. Niet door spectaculaire nieuwe keuzes te maken, maar me over te geven aan wat er al was.

Leven in ritme
De opnames voor de podcast Doodnormaal gingen verder. Nieuwe gesprekken met nieuwe gasten, die raken aan het eind van het leven. Alleen nu voelde ik dat ik dieper kon luisteren. Mijn aanwezigheid was veranderd, niet zichtbaar, maar wel voelbaar. Alsof het werk wat ik deed een nieuwe laag had gekregen. 

Er stond een fotoshoot gepland voor een artikel in de Libelle. Een verhaal over mijn abortus, die ik jarenlang geheim had gehouden, mocht de wereld in. Over het verdriet, het stilzwijgen, het dragen van een ervaring die vaak in stilte blijft bestaan. En nu, stond ik daar, in woord en beeld op papier, kwetsbaar en krachtig tegelijk. Niet langer omdat ik iets moest bewijzen, maar juist om het geheim los te laten. 

De gasten in mijn huis
Ondertussen liep mijn Airbnb door. Gasten kwamen en gingen met hun koffers, verhalen en vragen. En in die ontmoetingen gebeurde steeds iets kleins en groots tegelijk. Soms een kort praatje, dan weer een verdiepend gesprek vaak ongepland en oh zo waardevol.

Tussendoor deed ik mijn wekelijkse schoonmaak, een ritueel dat me steeds weer terugbrengt bij het tastbare van de was doen, alles wat nodig is afnemen en daarmee het huis fris en schoon houden. Een soort ‘aarden’ na al het reizen, voelen en loslaten. Dat hoort bij vrij leven, zorgen voor wat je hebt, met liefde en aandacht.

Tijd voor vrienden en taart
Ik ontmoette lieve vrienden. Sommigen onverwacht, anderen gepland. Ik woonde de promotie bij van een oud-studiegenoot. Zo’n moment waarop het leven je laat zien hoeveel tijd er al voorbij is en hoe we allemaal onze eigen paden bewandelen. Het raakte me om daar te staan, in die zaal en te voelen dat we allemaal op onze eigen manier onderweg zijn. 

En dan was er nog iets wat lang op zich had laten wachten, mijn 50e verjaardag. Die was al even gepasseerd, maar het vieren was er nog niet van gekomen. Nu was het moment daar. Geen groot feest, geen ballonnen of toeters, maar een intiem gezelschap in mijn favoriete pannenkoekenhuis. Iedereen die ik uitnodigde vroeg ik om me een ervaring te geven, want met spullen heb ik niets, met belevenissen alles. 

Dierbare viervoeters
Tussen al dat menselijke contact door, waren daar de viervoeters. De honden en katten, die ik - soms weer - ontmoette tijdens verschillende huisoppasmomenten. Elk met hun eigen karakter en ritme. Dieren brengen me altijd terug naar het nu. Ze vragen niets anders dan je aanwezigheid, een wandeling en een volle voerbak. In ruil daarvoor geven ze vertrouwen, gezelschap en rust.

Deze momenten brachten me terug in balans. Ze lieten me voelen dat het leven niet alleen uit opstellingen, reizen of transformaties bestaat. Het bestaat ook uit afwassen, logeerkatten aaien, podcast gasten interviewen en je favoriete pannenkoek kiezen op een doordeweekse avond.

Integreren is óók leven
En daarmee wordt helder dat integratie ontstaat als je de boodschappen van die grote gebeurtenissen meeneemt naar je eigen keuken. Als je voelt wat is blijven hangen en merkt dat je anders kijkt, luistert en reageert. 

Grootse ervaringen hebben tijd nodig om in te dalen en het is het gewone leven dat die bedding biedt. Juist daar vindt de echte transformatie plaats. In hoe je praat tegen de buurvrouw, hoe je jezelf aankijkt in de spiegel en hoe je omgaat met een onverwachte regenbui.

Vrij leven betekent niet dat ik constant op zoek ben naar het volgende hoogtepunt. Vrij leven betekent dat ik elke dag opnieuw mag landen in wat er nu is. 

Welke deel van jouw leven voelt heel waardevol? Hoe geef jij ruimte aan het dagelijkse? Meer over mij lees je op www.winnybos.nl