Ruimte om te voelen

Voor het eerst in lange tijd had ik ruimte voor ingevingen. Van die stille fluistersuggesties, die je alleen hoort als het lawaai van de buitenwereld wegvalt. Eerder had ik ze wel gevoeld, maar geen tijd gehad om er iets mee te doen. Nu ontstond er ruimte om te luisteren en te handelen.

Eén van die ingevingen begon met iets ogenschijnlijk praktisch. De vloer in huis was al een tijdje over de houdbaarheidsdatum, net als de badkamer en het toilet trouwens. Het kon allemaal wel, maar het voelde alsof het hele huis begon te fluisteren: het is tijd.

Een vloer in een vol huis

Ik besloot op onderzoek te gaan naar vloeren, materialen en kleuren. Ik ging voor warm, zacht en rustig. Een vloer, die past bij het leven dat ik inmiddels leidde. Eenmaal gevonden, kwam de praktische realiteit om de hoek kijken. Een vloer leg je niet met de meubels erin. Dus moest het huis leeg en bij voorkeur zonder gasten in huis.

Airbnb draait om planning en ook verbouwingsprojecten. Maar ja, het moest gebeuren en dus besloot ik ervoor te gaan. Ondanks een volledig volgeboekte agenda, wist ik - met hulp - in een weekend de oude vloer eruit te halen en de nieuwe te laten leggen. 

Vrienden sprongen bij. We haalden samen het huis leeg en stapelden als tetris de spullen in de keuken op. Precies in dat weekend hadden mijn vaste gasten een weekendje weg geboekt. De ruimte die ik nodig had, ontstond. Alsof het leven me een knipoog gaf: 'Zie je, als je volgt wat klopt, valt het op z’n plek."

Met de laatste loodjes hielpen mijn gasten zelfs mee om het huis weer op orde te krijgen. Ik voelde me even bezwaard, maar zij waren oprecht dankbaar. De nieuwe vloer bracht hen net zoveel rust en comfort als mij. En wat ik me toen realiseerde: mensen willen helpen. 

De grotere verbouwing

Na de vloer smaakte het naar meer. Dus op naar de volgende opknapbeurt van de badkamer en het toilet. Al had het geen spoed, het begon te wringen, want er ging steeds meer stuk en het schoonmaken werd daardoor niet gemakkelijker. Het klopte niet meer met wie ik was geworden.

Dit keer geen kwestie van een weekend. Voor deze klus moest het huis echt dicht. Geen gasten, geen oppas, gewoon leeg. Al voelde het spannend, het was nodig. 

Ik blokkeerde mijn agenda, vroeg een betrouwbare klusjesman en begon het proces. Het duurde uiteindelijk anderhalve week. In die tijd veranderde er iets wezenlijks in mijn huis en in mij. Er ontstond een gevoel van dankbaarheid dat ik moeilijk onder woorden krijg. Niet alleen omdat alles zo mooi was geworden, maar omdat ik zelf had durven kiezen voor comfort, kwaliteit en iets wat klopte.

Tweedehands en restpartijen

Wat deze verbouwing voor mij extra bijzonder maakte, was hoe alles samenkwam. De materialen en spullen die ik verzamelde waren bijna allemaal tweedehands of voortkomend uit restpartijen. Iedere tegel, kraan of benodigd item had een verhaal en dat maakt dat ik nu, elke dag opnieuw, geniet van het resultaat.

Mijn huis voelt niet alleen mooier, het is praktischer, lichter en eenvoudiger schoon te maken. Alles is afgestemd op het leven dat ik nu leid: bewust, langzaam en in verbinding. Dat maakt mijn huis een thuis, niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen die ik ontvang.

Vrijheid als bron van beweging

Wat ik uit dit alles leerde, is dat vrijheid niet betekent dat je stil blijft staan. Juist doordat ik meer ruimte kreeg, kwam ik in beweging. Niet opgejaagd of gestuurd door druk, maar vanuit een diep innerlijk weten: het is tijd.

Vrijheid maakte dat ik kon voelen wat er nodig was. Ik kon handelen op het moment dat het klopte. Hulp vragen en ontvangen zonder schaamte en mijn keuzes passen bij mijn ritme, wensen en leven.

Vroeger zou ik deze verbouwing ergens tussen werkafspraken en sociale verplichtingen hebben gepropt. Nu kon ik het doen vanuit rust en aandacht en dat zie je terug in het resultaat.

𝙒𝙖𝙩 𝙫𝙚𝙧𝙩𝙚𝙡𝙩 𝙟𝙤𝙪𝙬 𝙝𝙪𝙞𝙨 𝙖𝙡𝙨 𝙟𝙚 𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙨𝙩𝙞𝙡𝙫𝙖𝙡𝙩? 𝙒𝙖𝙖𝙧 𝙫𝙧𝙖𝙖𝙜𝙩 𝙟𝙤𝙪𝙬 𝙡𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙤𝙢 𝙫𝙚𝙧𝙣𝙞𝙚𝙪𝙬𝙞𝙣𝙜? 𝙇𝙖𝙖𝙩 𝙟𝙚 𝙧𝙚𝙖𝙘𝙩𝙞𝙚 𝙝𝙞𝙚𝙧𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙖𝙘𝙝𝙩𝙚𝙧. 𝙈𝙚𝙚𝙧 𝙤𝙫𝙚𝙧 𝙢𝙞𝙟 𝙤𝙥 𝙝𝙩𝙩𝙥𝙨://𝙬𝙞𝙣𝙣𝙮𝙗𝙤𝙨.𝙣𝙡/