Afleren is makkelijker dan aanleren

Toen ik mijn werk losliet, voelde ik opluchting. Tijdens mijn ziek zijn was me duidelijk geworden dat ik jarenlang het ritme van mijn werk had geleefd en niet dat van mezelf. Mijn dagen waren afgestemd op deadlines, vergaderingen en agenda’s van anderen. Mijn energie schikte zich naar wat er van me gevraagd werd. Pas toen die structuur wegviel, vroeg ik me af : 'Maar wat is dan mijn ritme?'

Echte vrijheid begint pas na het afscheid

Tijdens mijn herstelperiode voelde ik al dat ik niet wilde terugkeren in mijn oude patroon. De omslag kwam nadat mijn dienstverband officieel eindigde. Tot die tijd hing er nog iets aan me. Een onzichtbare draad die me verbond met het systeem waar ik afscheid van nam. Zodra die laatste lijn was doorgeknipt, begon het echt en daarmee ontstond ook de verwarring.

Vrijheid klinkt prachtig, maar wat doe je als er niemand meer is die je dag vult, je werk bepaalt of je prioriteiten stelt? Ik moest mezelf opnieuw leren aansturen alleen dan op een manier die wel kloppend voelde. Dat bleek allesbehalve eenvoudig.

Afleren

Wat ik leerde? Aanleren van nieuwe systemen, gewoontes en manieren gaat snel. Maar afleren betekent niet alleen stoppen met doen, maar ook met denken in oude patronen. Het betekent vertragen, voelen, ongemak toelaten en eerlijk kijken naar wat je jarenlang hebt aangeleerd om te overleven en niet om te leven.

Het kostte me zeker een jaar om oude werkreflexen echt los te laten. Om het gevoel los te weken dat productief zijn gelijkstaat aan waardevol zijn. Dat plannen betekent dat je grip hebt. Dat 'druk zijn' een soort badge of honour is. Elke keer als ik dacht nu ben ik er wel doorheen, kwam er weer een laag omhoog. 

Vrij leven bleek niet alleen een keuze, maar ook een dagelijkse oefening in ontleren.

Buiten zijn als medicijn

In dat hele proces werd buiten zijn mijn redding. De natuur bood iets wat geen coach of boek me op dat moment kon geven. Een ruimte zonder oordeel, beweging zonder prestatie en stilte zonder leegte. Ik had een e-bike tot mijn beschikking, waarmee ik me verplaatste. Soms fietste ik wel vier uur op een dag. Niet om ergens snel te komen, maar juist om onderweg te zijn.

Nederland liet zich van een totaal andere kant zien. Kleine dorpen, kronkelende dijken, wuivend riet en uitgestrekte weilanden. De wind, de regen en de zon ik voelde het allemaal en vooral mezelf weer. Het fysieke bewegen maakte mijn hoofd leeg. De herhaling van trappen, het ritme van het landschap, de frisse lucht, het haalde me uit mijn denken en zette me terug in mijn lijf.

Loskomen door letterlijke beweging 

Ik dacht altijd dat tot rust komen betekende stilzitten, mediteren en schrijven. Mijn vorm van rust bleek in beweging zijn. Niet jachtig of doelgericht, maar simpelweg onderweg zijn. Het gaf me precies wat ik nodig had om los te komen van de onzichtbare lijntjes die me vasthielden aan het oude ritme.

Onderweg begon ik te voelen wat wel klopte. Wanneer ik graag opsta. Hoe ik graag mijn dag begin. Wat mijn energie vraagt op donkere winterdagen of lichte zomerochtenden. Het ritme dat vanbinnen al die tijd aanwezig was, begon zich langzaam te ontvouwen. Niet als een strak schema, maar als een natuurlijke stroming. 

Vrijheid vraagt onderhoud

Wat ik inmiddels weet is dat vrijheid niet iets is wat je eenmaal bereikt en dan behoudt. Het is iets wat aandacht, liefde en onderhoud vraagt. Want als ik niet oplet, glijd je zo weer terug in oude patronen. In ‘even snel dit doen’, in ‘nuttig bezig zijn’, in ‘ja zeggen terwijl ik nee voel’.

Vrij leven vraagt dat ik steeds weer kies voor trouw zijn aan mezelf, ook als dat betekent dat ik even niet weet waar het heengaat. En ja, dat is regelmatig spannend, helend en steeds vaker ook gewoon heerlijk.

Terugkijken en vooruitvoelen

Nu, terugkijkend op dat eerste jaar na mijn afscheid als werknemer, zie ik hoe nodig het was om niet meteen iets nieuws op te bouwen. De verleiding is groot om het lege direct weer op te vullen. Maar juist die lege ruimte heeft me geholpen te voelen, verwerken en zakken. Door schade en schande werd ik wijzer. 

Mijn vrije leven is nog steeds in beweging. Er is geen eindpunt, zeker geen vaste vorm, wel innerlijke rust. Een stevigheid die niet meer afhangt van structuur van buitenaf, maar van de afstemming van binnenuit. En dat, besef ik steeds weer, is een rijkdom die met geen baan of status te vergelijken is.

𝘽𝙚𝙣 𝙟𝙞𝙟 𝙖𝙖𝙣 𝙝𝙚𝙩 𝙖𝙛𝙡𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙬𝙖𝙩 𝙟𝙚 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙙𝙞𝙚𝙣𝙩? 𝙀𝙣 𝙬𝙖𝙩 𝙤𝙣𝙩𝙙𝙚𝙠 𝙟𝙞𝙟 𝙖𝙡𝙨 𝙟𝙚 𝙟𝙚 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣 𝙧𝙞𝙩𝙢𝙚 𝙬𝙚𝙚𝙧 𝙜𝙖𝙖𝙩 𝙫𝙤𝙡𝙜𝙚𝙣? 𝘿𝙚𝙚𝙡 𝙟𝙚 𝙚𝙧𝙫𝙖𝙧𝙞𝙣𝙜 𝙝𝙞𝙚𝙧𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧. 𝙈𝙚𝙚𝙧 𝙤𝙫𝙚𝙧 𝙢𝙞𝙟 𝙤𝙥 𝙝𝙩𝙩𝙥𝙨://𝙬𝙞𝙣𝙣𝙮𝙗𝙤𝙨.𝙣𝙡/