Hoe ik mijn huis en leven opnieuw inrichtte

Eén van die dingen was mijn Airbnb. Ik verhuurde al een tijdje twee kamers in mijn huis, maar het gebeurde altijd tussen de afspraken, het werk en mijn volle hoofd door. Gasten kwamen en gingen, ik zorgde dat alles geregeld was, maar had nauwelijks tijd om er echt met aandacht bij te zijn. De keuze om mijn werk als werknemer los te laten gaf letterlijk ruimte en lucht.

Thuiskomen bij mezelf

Er kwam meer tijd en energie voor wat me wel voedde. Mijn Airbnb werd weer een plek van ontmoeting, uitwisseling en creativiteit. In de zomer van 2022 besloot ik zelfs uit te breiden naar drie kamers. Ik toverde mijn eigen slaapkamer om tot een extra te verhuren ruimte. Niet alleen fysiek veranderde er iets, ook mentaal maakte ik ruimte. Ik verhuisde naar de woonkamer, die ik omvormde tot een leefplek: woon-, werk- en slaapruimte ineen. Compact, maar kloppend.

Nog geen anderhalve week nadat de derde kamer zichtbaar werd op mijn profiel, kreeg ik een boeking. Niet voor een weekend, een paar weken, voor tien maanden. Ik schrok me rot en mijn eerste reactie was dan ook paniek: 'Help, dit was niet de bedoeling!' Zolang had ik nog nooit iemand in huis gehad. Ik informeerde de boeker over hoe het er in mijn huis aan toe ging en deed dat vooral als een ontmoediging. Zijn respons was super enthousiast en eenmaal in gesprek kon ik voelen: dit klopt.

Wat ik niet had voorzien, was hoe bijzonder deze gast bleek te zijn. Respectvol, inspirerend en precies de juiste persoon op het juiste moment. Het huis deelde zich als vanzelf, de energie stroomde en ik voelde me gedragen in deze nieuwe vorm van samenleven. Alsof het leven me een zetje gaf en zei: 'Zie je wel, dit werkt'.

Ruimte trekt nieuwe vormen aan

Niet alleen mijn Airbnb bloeide op, ook mijn huisoppassen kreeg meer ruimte. Waar ik aan het oppassen was en de hond uitliet, ontstond er in gesprek een nieuwe plek. Gingen de bestaande oppashuizen mijn naam doorgeven aan derden. Zonder dat ik hierom vroeg of er campagne voor hoefde te voeren, dienden zich mogelijkheden aan. Alsof de leegte die ik gecreëerd had, een uitnodiging was voor het leven om zich te laten zien.

De gesprekken voor mijn podcast Doodnormaal kregen meer diepgang, omdat ik zelf rustiger was. Ik hoefde nergens naartoe te rennen. Ik kon me echt verbinden met mijn gasten. Daarnaast kwamen er uitnodigingen binnen om lezingen te geven. Niet omdat ik mezelf aan het promoten was, maar omdat mensen geraakt werden door wat ik deed. Ze hoorden iets, voelden iets en vroegen: “Wil je dat hier ook delen?”

De rijkdom van niet invullen

Wat me het meest raakt, is hoe vanzelf het ging. Zonder plan of strategie had ik ruimte gemaakt. En die ruimte vulde zich niet met ‘meer’, maar met betekenis. Met waardevolle contacten, activiteiten en momenten. Alles wat ontstond, voelde als een antwoord op mijn keuze om te leven vanuit mezelf.

Het was alsof het leven zei: ´Als jij jezelf serieus neemt, doen wij dat ook´. Ik hoefde niet te duwen, niet hard te werken, te trekken of te forceren. 

De vrijheid bracht ook onzekerheid. Geen vast inkomen, structuur of een vooraf ingevulde agenda. Maar wat ik ervoor terugkreeg, is veel groter. Ik kreeg de kans om mijn leven opnieuw in te richten. Vanuit binnen naar buiten, in plaats van andersom.

Wonen, werken, leven – alles verschoof

Mijn woonkamer werd mijn slaapkamer, mijn werkplek en mijn leefruimte. Mijn huis werd een gedeeld huis. Mijn dagen kregen een ritme dat niet gebaseerd was op afspraken, maar op afstemming en op voelen wat klopt.

Soms betekende dat vroeg opstaan voor een wandeling, buiten zitten met een boek of een mandala kleuren voor een moment van niks. Wat ik ook doe, doe ik met aandacht en die aandacht maakt alles rijker.

Vrij leven betekent voor mij niet dat alles vlekkeloos gaat. Er zijn ook twijfels, hobbels en onverwachte wendingen en daarin neem ik mezelf mee. Niet meer uitstellen, doorschuiven en pleasen, maar gaan voor leven in plaats van overleven.

Terugkijkend

Als ik terugkijk naar het moment van die val - die klap op het asfalt - ben ik alleen maar dankbaar. Het ongeluk was helemaal niet fijn - al werd ik liefdevol opgevangen door omstanders -. Het werd de katalysator voor een ander leven, waarin ruimte geen luxe meer is, maar de basis.

Wat begon als een ziekmelding en een paar weken rust, groeide uit tot een levensstijl. Eentje waarin ik weer adem voel, met volle aanwezigheid mensen ontvang in mijn huis, luister naar hun verhalen en tegelijk ook mijn eigen pad bewandel.

Wat ik leerde? Je hoeft niet te weten wat de volgende stap is. Je hoeft alleen maar ruimte te maken voor wat zich aandient. En de moed hebben om ‘ja’ te zeggen als het klopt.

Heb jij ook het verlangen naar meer ruimte in je leven? Wat zou er gebeuren als je stopt met invullen en begint met luisteren? Deel je ervaring hieronder. Laat je verrassen door wat er ontstaat als je jezelf de ruimte geeft.