Een liefdevolle wereld met levenslustige mensen

Als kind snapte ze er al niets van: waarom is er oorlog? Waarom zijn mensen zo gemeen tegen elkaar? Waarom is er armoede? Waarom worden mensen en dieren mishandeld? Waarom wordt de natuur zo vernield?  

Battlefield

Het leed van de wereld, op kleine en grote schaal, ze droeg het als een zware last op haar schouders. Dromend van een wereld waarin dit er allemaal niet zou zijn, hoopte ze dat het ooit beter zou worden. Dat zowel haar eigen leven een flinke upgrade kreeg, maar ook de wereld er mooier uit zou gaan zien. En tegelijkertijd voelde ze ook de grootsheid van deze missie, opnieuw zowel op persoonlijk vlak als voor de wereld. Ze had de oplossing niet en voelde zich hier vaak verdrietig en machteloos over. Het was zo overweldigend dat het haar soms verlamde. Logisch, ze was immers nog een kind.

Maar ergens diep van binnen voelde ze dat het ooit beter zou worden. Ondanks dat het leed haar soms te veel werd en ze nadacht over een wereld waar het lichter zou zijn, (her)vond ze telkens de kracht om door te gaan. Naar dat ene punt waarop alles beter zou zijn. Die plek waar ze veilig, blij en gelukkig was. Wat ze daar verder zou beleven en ervaren, wist ze niet. Groots dromen deed (of kon) ze niet, maar toegeven aan de gedachte dat ‘dit alles zou zijn’ was voor haar geen optie.

Ze focuste zich (onbewust) op waar ze goed in was: school en leren. Haar hoofd was haar grootste “vriend”. Ze had geleerd dat ze de minste kleerscheuren zou oplopen als ze zich rustig hield; niet opvallen, aanpassen en netjes de regels volgen. Ze volgde een pad, waarin haar hoofd het kompas was. In haar leven was veel angst, onzekerheid en zorgen. 

Inmiddels was ze ook heel goed geworden om haar aandacht naar buiten te richten, op de behoeftes van de ander. Ze had immers geleerd: als het goed gaat met de ander, dan ben ik veilig. De wereld was geen speeltuin voor haar. Eerder een battlefield. Ze worstelde met zichzelf en vocht tegen haar gedachtes. Ze was sterk, een strijder, en hield zich staande in een wereld waar ze zich niet thuis voelde. 

De switch

Het angstige eendje uit het bovenstaande verhaal, werd een prachtige zwaan. De grote verantwoordelijkheid voor het wel en wee in de wereld, die is inmiddels grotendeels verdwenen. Maar de idealist en wereldverbeteraar zit nog steeds in mij. Alleen is mijn perspectief hierop veranderd. Voorheen bedacht ik mijn plannen om de wereld te verbeteren met mijn hoofd en vanuit oude patronen en gewoontes (bijvoorbeeld hoe ik gewend was te helpen). Zo lag de focus lange tijd op het helpen van mensen in kwetsbare situaties. Dit gaf mij bestaansrecht en waardering. Maar dat bleek geen duurzame oplossing. Een bodemloze put; een middel om een leegte in mezelf op te vullen.  

Pas rond mijn 30e ontstond er langzaam een switch van een naar buiten gerichte energie, naar een focus op mijn interne wereld. En dus ook: mijn lichaam. Uiteindelijk stapte ik uit de sneltrein en maakte ik vele spannende - levensveranderende - keuzes. Terwijl anderen bleven zitten, met dezelfde route in het vooruitzicht, ging ik wandelend verder. Om mijn eigen pad te creëren. Dit deed ik uit liefde voor mezelf. Uit liefde voor het leven. Omdat ik voelde dat ik dit moést doen.

Ik leerde om contact te maken met mijn dromen en verlangens. Om vaker stil te zijn, te vertragen, om één ding tegelijk te doen en mijn lichaamssensaties op te merken. Om mijn kwetsbaarheid te tonen en mijn sensitiviteit te eren. Om onzekerheid, ongemak en een staat van 'niet-weten' te omarmen. En om me (enigszins) comfortabel te voelen binnen 'oncomfortabelheid'.  En waarbij ik tot ver in mijn 30e dacht, dat ik veel moest doen om de wereld te verbeteren, leer ik nu vanuit zijn te gaan doen. Dat klinkt misschien vaag, en ergens is het dat ook een beetje. Behoorlijk uitdagend ook, want ik was niet gewend om te ‘zijn’. Ik was overal, maar niet in mijn lijf en in het hier-en-nu. 

Inside out

Een betere wereld begint écht bij jezelf. Wanneer je op jouw eigen unieke pad loopt, ben je automatisch een voorbeeld en inspiratiebron voor anderen. Ik laat mensen zien hoe het óók, hoe het anders kan. En lopend op mijn eigen pad, straal ik veel meer dan voorheen. En dat licht spreidt zich vanzelf - vaak onbewust - verder uit. Daarnaast ontstaan er op dit pad situaties, kansen, ideeën en nieuw gedrag waarmee ik automatisch de wereld een beetje mooier maak. Vaak op een manier die mijn hoofd nooit had kunnen bedenken. Door zelf te groeien, verbeter je automatisch de wereld. Want de manier waarop je je tot de buitenwereld verhoudt, verandert als jouw binnenwereld verandert.

Veel mensen zijn verdwaald, ver weg gedreven van wie ze in essentie zijn. Ver verwijderd van de liefde die diep van binnen in hen huist. Ze klampen zich vast aan externe instanties of andere factoren buiten zichzelf, in de hoop dat zij hen de weg wijzen of om zich te verdoven of afleiden. Alles om je niet lost of ongemakkelijk te voelen. Ik hoop met heel mijn hart dat mensen de liefde in zichzelf weer zullen hervinden. Vanuit daar zal een ripple effect ontstaan naar buiten toe.  

Stel je eens voor wat het effect is als mensen in de eerste plaats voor zichzelf en hun welzijn kiezen! Wat er zal veranderen in de manier waarop we ons lichaam en geest verzorgen, het werk dat we doen (en de “onzin-banen” die zullen verdwijnen!), de hoeveelheid vrije tijd die we hebben en de rust die we onszelf gunnen. Deze liefde stroomt vervolgens door naar onze spullen en woning, de mensen waar we ons mee verbinden, de manier waarop we met de natuur en dieren omgaan en hoe we ons gedragen in het verkeer.

Mijn reis is begonnen vanuit pijn, verdriet, frustratie en ontevredenheid. Maar ook vanwege een grote liefde voor het leven. Een immens verlangen naar groei en levenslust. Een potentie die ik als kind al voelde en waarvan ik wist dat deze ooit tot expressie zou komen. Ik hoop dat vele mensen met mij, het leven zo mogen gaan ervaren: vol liefde en levenslust.