Ik ben een rivier
Ik wil stromen
Ik ben een rivier.
Ik kronkel me in bochten en vind mijn weg.
De weg van de meeste én de minste weerstand.
Ik kabbel, ik ben woest, ik val soms klotsend op de keien en stroom weer verder.
Elke dag. Elke week. Elk jaar. Dat is wat ik doe. Dat is de bedoeling. Ik leef.
Ik stroom. Ik ben een rivier.
Ik ben vrij. Vrij om te zijn en te gaan waar het stroomt. Ik stuw naar meer. Tot het openbarst als nooit tevoren. En ik in alle cellen van mijn zijn voel, uitroep, in extase: IK STROOM! IK BEN EEN RIVIER!
– Geertje van Berlo
Dit gedicht heb ik geschreven op 3 maart 2023, nadat ik terug kwam uit de bergen bij Chartreuse, Frankrijk. En meedeed aan een cursus genaamd ‘Open up’. Me openen, ontvouwen, stromen. Daar verlangde ik naar. Vandaag, vanuit de Loenense Bossen, wil ik dit gedicht vrij laten. De wereld in laten stromen. Het mag gaan waar het gaan wil. Waar het als vanzelf terecht komt. Zoals ik dat ook mag. Onderweg op mijn levenspad komen er steeds nieuwe laagjes bij en pel ik laagjes af. Stap ik steeds weer in een nieuw stuk. Steeds weer anders, steeds met een hernieuwde blik, kijk ik de wereld in. Laat ik de wereld bij me binnenkomen. Soms geef ik mezelf een zacht duwtje in een andere richting die passend voelt. Verder op weg naar meer expressie, meer vrijheid van binnen. Een steeds groter gevoel van vrijheid voel ik opwellen, in golven. Vanuit mijn kern naar buiten. Soms sta ik versteld van de ontwikkelingen die ik heb doorgemaakt. En nog steeds doormaak.
En terwijl ik mijn gedicht hierboven nog wat verder aankleed met woorden, en wat rondneus in oude notities over wanneer ik dit gedicht nou exact schreef, stuit ik op nog een gedicht. Niet van mij, maar geschreven door Emory Hall. Het sluit zo mooi aan bij wat ik zojuist schreef, dat ik het hier toevoeg. Mooi om even bij stil te zijn:
Maak vrede met alle vrouwen die je ooit was.
Leg bloemen aan hun voeten.
Bied ze wierook en honing en vergeving aan.
Eer ze en geef ze je stilte.
Luister.
Zegen ze en laat ze zijn.
Want zij zijn de beenderen van de tempel waar je nu zit.
Want zij zijn de rivieren van wijsheid die je leiden naar de zee.
Ik ben duizend verschillende vrouwen geweest.
– Emory Hall
Op 7 maart 2025 hield ik een bevrijdingsritueel in Utrecht, langs de Singel, bij de Bevrijdingsboom. Ik las een brief voor aan mijn voorvaderen en voormoederen, waarbij ik mijn eigen energie terughaalde, en teruggaf wat van hen is. Ik heb hen bedankt. Hun kracht neem ik mee. Tegelijk ben ik vrij. Vrij om mijn eigen pad te gaan. Vrij om mezelf uit te drukken. Vrij om ergens naartoe te bewegen. Te bewegen naar iets groters. De kracht in mij niet te beteugelen, maar vrij te laten stromen. Dat is de bedoeling. Mijn creatiekracht, mijn expressie, is van mij.
De volgende dag was het Internationale Vrouwendag en ging ik met duizenden de straat op in Amsterdam. Wat een kracht ging daarvanuit…! Als een rivier die bijna uit zijn voegen barst, en wild door me heen stroomt. Pfwoahhhh…!
Vele, vele wijze vrouwen hebben mij begeleid op mijn pad, tot waar ik nu ben. Het reikt nu te ver om ze hier allemaal te benoemen. Als ik me daaraan waag, wil ik daar rustig de tijd voor nemen. Het de aandacht geven die dat verdient. In gedachten en vanuit mijn hart, dank ik hen.
En nu.. nu is de lente hier. Het stroomt! Zoals Marianne Williamson ooit schreef: “Als ik mijn licht laat stralen, geef ik onbewust anderen toestemming dat ook te doen. Als ik vrij word van mijn angst, worden mijn medemensen als vanzelf net zo vrij.”
...Hier ben ik dan, hier ben ik. Mijn creatiekracht, mijn expressie is van mij. Ik laat die door me heen stromen.
En jij….Wat wil jij vrij laten? Wat mag vrij stromen? ...Neem alle tijd die je nodig hebt. Jouw creatiekracht, jouw expressie, is van jou. Het stroomt zoals het voor jou de bedoeling is. Elke dag opnieuw.