Schrijven vanuit vrouwelijke wijsheid: de kunst van ontvankelijk zijn

Verhalen delen, mijn vrouwelijke wijsheid laten horen, mijn wensen in woorden weergeven – alles in mij gaat áán als ik de oproep lees om de wijsheid van de vrouw te delen. Waarom heb ik dan zo’n moeite om iets te schrijven naar aanleiding van deze oproep? Het kan toch niet zo zijn dat ik mijn stem demp terwijl de wereld er juist zo mee geholpen is om vrouwelijke stemmen te horen? Zou mijn neiging om mijn eigen verhaal te verliezen in het gedoe van alledag tekenend zijn voor zoveel verhalen van vrouwen die verborgen blijven?  

Als ik even stilsta en bewust kijk waarom ik mijn verhaal nog niet op papier heb gezet, word ik me bewust van twee obstakels. Deze writer’s blocks lijken in eerste instantie buiten mijzelf te liggen, maar zijn alleen op te lossen door naar binnen te keren.  

Tijd voor niets

Het eerste obstakel is: tijd. Als zelfstandig ondernemer heb ik zoveel taken waar ik mijn tijd aan kan besteden – niet alleen dingen die moeten maar vooral ook ideeën waar mijn hart harder van gaat kloppen – dat de tijd om te schrijven vaak moeilijk te vinden is. Die tijd ga ik ook niet vanzelf vinden; die moet ik maken, weet ik na het schrijven van mijn autobiografie Zonder verwachting, waarvoor ik een jaar lang elke maandag (en meerdere schrijfretraites) de tijd nam.  

De motivatie om die tijd vrij te maken, wordt gevoed door de drive die ik voel om mijn verhaal te delen. Zodra ik een idee heb waar ik enthousiast over ben, kost het me weinig moeite om alles van tafel te vegen, te gaan zitten en schrijven. Soms komt zo’n idee ‘vanzelf’, vaker heb ik een aanleiding nodig. Dus ik lees de oproep nog een keer en geef mijn gedachten de ruimte – niet alleen achter mijn laptop, maar ook op de wc, onder de douche, tijdens een wandeling.  

Alleen… er komt niks. Ik merk dat ik te veel aan het nadenken ben, dat ik een idee wil forceren. Juist omdat ik het zo belangrijk vind om mijn visie te delen. Maar zo werkt het niet. Iets ontstaat altijd uit het niets. Je moet eerst het niet-weten toelaten, de leegte de ruimte geven, ongeacht het resultaat. Dat wéét ik, maar me eraan overgeven is wat anders.  

Zelfs na drie jaar schrijven over de leegte van het niet-weten rond mijn onvervulde kinderwens, had ik nog steeds de hoop dat ik – wie weet – zwanger zou zijn tijdens mijn boekpresentatie. Maar het universum had iets anders in petto: twee maanden later eindigde mijn relatie. Ik mocht nog dieper zakken in het onbekende en het ongemak ervaren wanneer het leven er totaal anders uitziet dan je had verwacht. Pas dan heb je de ruimte om de onverwachte cadeaus te ontvangen die ook in deze uitdaging huizen. Ik krijg de kans om nog dichter bij mijzelf komen, bij wat ík wens en verlang.  

Een visie kun je niet bedenken; je moet het zien  

Daarmee kom ik op het tweede obstakel: wat wil ik eigenlijk? Wat is mijn visie?  

Al die opeengestapelde maanden van hoop en teleurstelling tijdens het fertiliteitstraject hebben me geleerd om vooral niet te ver vooruit te kijken. Om niet te veel te plannen, want het loopt toch altijd anders.  

Maar het kan toch niet zo zijn dat ik een vrouw ben die haar toekomstvisie niet kan delen? Zonder visie weet je niet waar je heen gaat en kom je niet vooruit. En toch… hoe meer ik probeer te bedenken wat mijn toekomstvisie is, hoe stiller het wordt in mijn hoofd.  

Ik weet inmiddels dat het creatieve proces stagneert als je de hele route probeert uit te stippelen. Als je te veel focust op het eindresultaat in plaats van de eerstvolgende stap.  

Ik merk dat de term ‘toekomstvisie’ bij mij oproept dat ik een groots beeld moet bedenken voor de hele wereld, waar wij met z’n allen in tien jaar moeten zijn, op allerlei maatschappelijke vlakken en vakgebieden. Daarmee maak ik het veel te groot voor mijzelf.  

Dus laat ik het oppakken zoals het schrijfproces: ik maak het simpel. Ik hoef slechts één artikel van een paar honderd woorden te schrijven, geen toekomstplan voor de gehele mensheid. En ik houd het bij mijzelf: wat leeft er in mij?  

Ontvankelijk zijn

Zo ontdek ik dat ik vanuit het verlangen om vooruit te gaan, toch weer verval in forceren. Wat als ik niet vooruit hoef te gaan maar even stil mag staan? Verhalen hebben immers de tijd nodig om te ontstaan. En wij hebben ruimte nodig om op verhaal te komen. Zo ontstaat dit artikel over de kunst van ontvankelijk zijn.    

Bij ontvankelijkheid denk ik aan: achterover leunen, ruimte maken en je handen openen zodat er iets in kan vallen. Niet duwen en trekken, beredeneren en bedenken. Typisch vrouwelijke energie, die overigens niet is voorbehouden aan vrouwen. Deze energie is noodzakelijk voor de eerste fase van het creatieproces: de fase van het ontdekken, het scheppen van iets vanuit het niets, daar waar de magie ontstaat.  

Gun jij jezelf die ruimte en tijd? Zodat jouw visie zich kan vormen? Vanuit de vrouwelijke energie van het niet-weten en ontvankelijk zijn. Zodat je jouw stem kan laten horen en jouw verhaal kan delen: simpel, dicht bij jezelf én vol potentie om uit te groeien tot een betekenisvolle beweging.