Vertragen, versimpelen en verbinden op de Walk of Wisdom

Wat heeft de walk of wisdom, de pelgrimstocht van 150 kilometer rondom Nijmegen, mij gebracht?

Ik stel mijzelf deze vraag als ik op een heuvel op de heide zit. Voor mij ligt een meertje en het water rimpelt in de wind. De boom aan het meertje die met haar takken en haar bladeren naar links wijst (de kant van het hart) is niet zichtbaar in het water. Totdat de wind gaat liggen en heel langzaam kan ik de reflectie van de boom in het water zien.

Dat is wat de walk of wisdom mij heeft gebracht. Helderheid. De wind is de ruis en het lawaai om je heen die alles troebel maakt. Het nieuws, social media, noem maar op. Maar als je vertraagt en lang genoeg stilstaat, als je geduld hebt, kun je de wind zien afnemen en wordt het water helder. Krijg je antwoord op vragen zoals:

• Wat is voor mij belangrijk en wat niet?
• Wat geeft mij plezier en wat zou ik willen loslaten?
• Hoe wil ik mijn leven inrichten?

Op de laatste vraag is mijn antwoord: ik wil vertragen, versimpelen en verbinden.

Precies wat ik tijdens de wandeling ook heb gedaan. Want vertragen, versimpelen en verbinden (oftewel de 3V’s) zorgen niet alleen voor helderheid, het is ook waar voor mij het geluk te vinden is.

Vertragen

Als ik in tegengestelde richting langs de A50 loop terwijl auto’s en vrachtwagens langs mij heen flitsen, voel ik letterlijk het tegendraadse van vertragen. Ik wil niet langer meegaan met de meute en flitsend door het leven gaan. Er is juist zoveel moois te ontdekken als je er de tijd voor neemt. Gewoon hier en nu, heel dichtbij, in je eigen omgeving, in Nederland. Als ik bij de Haterse Vennen vol verbazing, verwondering en ontzag de omgeving in mij opneem, vraagt een voorbijganger mij wat ik zie. Ik wil bijna reageren met “Duh… dit!” Ik weet niet meer precies wat ik zeg maar de voorbijganger antwoordt: “Oh, ik dacht dat je een bijzondere vogel zag, ik loop hier zo vaak, ik zie dit bijna niet meer.” Ik neem mij voor om de eerstvolgende keer dat ik op de heide in Zeist ben te vertragen en de tijd te nemen en de omgeving met nieuwe ogen en met verwondering te bekijken. Wat zou ik dan zien en ervaren?

Versimpelen

Ben je weleens teruggekeerd van vakantie en als je je koffer opent gaat een gedeelte van je spullen ongebruikt terug de kast in? Overtollige bagage is niet wat je wilt als je 150 kilometer gaat lopen. Mijn rugzak weegt 7 kilo. Ik heb twee broeken bij mij, twee t-shirts, twee paar sokken etcetera. Als er de ruimte voor is, was ik wat ik heb gedragen zodat ik voldoende schone kleren heb om aan te trekken. De eenvoud en de routine zorgen voor rust. En ik voel een bevrijding. Een last die van mij afvalt. Ik voel me compleet gelukkig met alleen deze spullen en ik heb niets anders nodig. En het levert mij meer tijd op. Ik hoef ’s ochtends niet na te denken over wat ik aantrek en ben in no time klaar om te vertrekken. Dus mijn intentie is om bij thuiskomst het ontspullen weer op te pakken.

Verbinden

Ik heb lange tijd getwijfeld of ik tijdens de wandeling, die 9 dagen zou duren, offline zou gaan. Misschien zou het juist mooi zijn om mijn volgers op social media mee te nemen in mijn wandelavonturen. Uiteindelijk heb ik toch besloten dat de wandeling mij meer oplevert als ik echt helemaal tot mijzelf kom, zonder ruis van buitenaf. Dus heb ik alle social media van mijn telefoon gehaald en het enige contact dat ik af en toe heb is via whatsapp met familieleden en vrienden. Verder niet. Daarnaast heb ik contact met de mensen bij wie ik overnacht, voornamelijk Vrienden van de Fiets. En ik besef dat ik zoveel meer energie krijg van persoonlijk, face-to-face contact dan van vluchtige gesprekken via social media. Dat het niet alleen zorgt voor een diepere connectie met de ander maar ook voor een diepere connectie met mijzelf. Na de wandeling voel ik er niets voor om weer online te gaan en bijna een maand later ben ik nog steeds merendeels offline.

Vertragen, versimpelen en verbinden, daarin heb ik de antwoorden en het geluk gevonden.

En bovenal de liefde.

In een wereld waar angst centraal staat, vind ik tijdens het wandelen de liefde.

Zoals de liefde voor mijzelf en voor mijn lichaam. Mijn lichaam die ontzettend veerkrachtig en zelfhelend blijkt te zijn. Voelt mijn lichaam na een hele dag lopen pijnlijk, stijf en vermoeid, de dag erna is het weer fit en klaar voor de volgende etappe.  

Of de liefde voor de mensen die ik ontmoet tijdens de reis. De bijzondere gesprekken met de Vrienden op de Fiets die hun huis openstellen voor wandelaars en fietsers, niet om er iets aan te verdienen maar omdat ze je willen helpen op je reis en openstaan voor nieuwe ontmoetingen.

Of de liefde voor de reis. Als ik aankom bij het eindpunt, tevens het beginpunt, de St. Stevenskerk in Nijmegen, voel ik behalve vreugde en trots, ook teleurstelling want de reis zit erop. En zo besef ik dat het niet gaat om het behalen van het doel, maar om de reis die je aflegt. En het ervaren van alles wat je onderweg mag tegenkomen. 

Dus welke antwoorden mag jij ontvangen als de wind gaat liggen en het water weer helder wordt?

Liefs, Dartie