Een wereld zonder schaamte en angst voor afwijzing

De last van onzichtbare ketenen

Jarenlang liep ik op eieren. Ik slikte mijn woorden in. Liet anderen voorgaan. Maakte mezelf klein, want hoe minder ruimte ik innam, hoe kleiner de kans op afwijzing. Die angst was geen bewuste keuze – hij zat in mijn vezels, ingeprent door jaren waarin ik had geleerd dat afwijzing pijn deed.

Pesten laat onzichtbare littekens achter. Je wordt op je plaats gezet, uitgelachen, genegeerd. En stukje bij beetje raak je het vertrouwen kwijt dat je er mag zijn, precies zoals je bent. Je leert om je aan te passen, je woorden te wegen, je gevoelens in te slikken. Je hoopt dat als je maar ‘goed genoeg’ bent, aardig genoeg, sterk genoeg, slim genoeg, de afwijzing ophoudt.

Maar dat is een illusie.

Zelfs toen het pesten allang voorbij was, bleef ik gevangen in dat patroon. De angst was als een schaduw die met me meeliep. Jarenlang dacht ik dat de wereld mij klein hield. Tot ik besefte: het was niet de wereld. Ik hield mezelf klein. Uit gewoonte. Uit angst.

Tot ik ontdekte dat ik de kracht had om dat te veranderen.

De macht van schaamte en afwijzing

Schaamte is als een onzichtbare kooi. Je voelt de tralies niet altijd, maar ze bepalen wel hoe vrij je durft te bewegen. Ik zag het overal terug – niet alleen bij mezelf, maar bij zoveel vrouwen om me heen. De neiging om onszelf in te houden, om ons aan te passen, om vooral niet ‘te veel’ te zijn. Omdat we bang zijn voor de gevolgen: afwijzing, kritiek, oordeel.

Maar ik geloof dat we die kracht allang in ons hebben. We hoeven niet méér te zijn, we hoeven niets te bewijzen. We hoeven alleen te stoppen met onszelf tegen te houden.

Een nieuwe wereld: van angst naar vrijheid

Stel je een wereld voor waarin vrouwen geen excuses meer maken voor hun aanwezigheid. 

Een wereld waarin we niet langer luisteren naar de fluisterstem die zegt dat we te luid, te veeleisend, te gevoelig zijn. Waar we niet langer gevangen zitten in schaamte of angst, twijfelen of we goed genoeg zijn, maar weten dat we dat altijd al waren.

Een wereld waarin kinderen niet leren om zich aan te passen aan de verwachtingen van anderen, maar om te vertrouwen op hun eigen stem. Waarin kwetsbaarheid wordt gezien als moed, niet als een zwakte. Waar we elkaars groei niet als een bedreiging zien, maar als inspiratie.

Ik geloof dat die wereld begint bij ons. Bij iedere vrouw die besluit haar eigen pad te volgen. Bij iedere vrouw die durft te voelen, te spreken, te dromen – ongeacht wat anderen daarvan vinden.

Wat als we niet langer wachten op toestemming om onszelf te zijn?

Mijn reis: van afwijzing naar kracht

Ik weet hoe het voelt om vast te zitten in oude patronen. Om je klein te maken, te twijfelen aan jezelf, bang te zijn om ‘te veel’ of ‘niet genoeg’ te zijn. Ik heb die pijn gekend, en ik weet hoe hardnekkig de stem van twijfel kan zijn.

Ik herinner me het moment waarop alles veranderde. Ik stond voor een groep mensen, mijn stem trillend, mijn hart bonzend. Alles in mij wilde zich terugtrekken, onzichtbaar blijven. Maar ik bleef staan. En toen sprak ik – zonder terug te deinzen, zonder mezelf te verontschuldigen – voelde ik het. Eerst als een rilling in mijn lijf, daarna als een vuur dat langzaam oplaaide. Ik was vrijer dan ik ooit was geweest.

Jarenlang had ik gedacht dat mijn plek afhankelijk was van hoe goed ik me aanpaste. Dat ik moest buigen om niet gebroken te worden. Maar toen ik daar stond, voelde ik voor het eerst hoe het was om rechtop te blijven staan – zonder concessies, zonder angst.

Die keuze – hoe klein ook – zette iets in beweging. Langzaam begon ik te ontdekken wat er mogelijk was als ik mezelf niet langer tegenhield. En dat was het begin van mijn vrijheid. Om de kracht in mezelf te vinden en te besluiten dat ik niet langer klein hoef te blijven.

Daarom doe ik wat ik doe. Daarom help ik anderen om hun eigen kracht te herinneren. Want die kracht is er al. Het enige wat nodig is, is de moed om haar weer te zien.

Een uitnodiging aan jou

Wat als jij jezelf toestaat om helemaal jezelf te zijn? Wat als je stopt met twijfelen aan je eigenwaarde en begint te leven vanuit vertrouwen?

De wereld heeft vrouwen nodig die durven te staan. Die niet langer hun plek inruimen voor iemand anders, maar vol overtuiging zeggen: ik ben hier, en ik ben genoeg.

Dit is het moment. Niet morgen. Niet 'ooit'. Vandaag. Zet die eerste stap, hoe klein ook. Spreek. Sta op. De wereld wacht op jou..

Met een warme en liefdevolle groet,

Caroline van Bommel
@kenjekracht_carolinevanbommel