Minder hebben, meer zijn

"Wat heeft jou naar Sicilië gebracht, de liefde?" Die vraag krijg ik nogal eens. Het antwoord op die vraag is ja. Maar het was niet de liefde voor een ander persoon. Het was de liefde voor Italië, de cultuur en vooral de liefde voor mezelf. Ik wilde mijn nieuwsgierigheid en leergierigheid voeden en nam deze stap om mijn eigen droom te realiseren.

Vrij onbevangen pakte ik drie jaar geleden twee koffers in. Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Want breng 55 jaar leven maar eens terug naar twee koffers. Waar kon ik, naast kleding, nu écht niet zonder? Dat was de hamvraag. Ik kwam op vijf dingen: mensen, muziek, foto’s, boeken en werk. Een lekker overzichtelijk rijtje. Het was een eyeopener én maakte het makkelijk de rest van mijn spullen te verkopen of weg te geven.

Mijn idee was te experimenteren. Ik kende Italië al goed, zowel werkend als van vakanties. Had door het hele land gereisd en sprak de taal al enigszins. Ik had me altijd afgevraagd hoe het zou zijn om me een tijdje volledig onder te dompelen in deze cultuur. Die vraag wilde ik voor mezelf beantwoorden. Het leven gaf me alle vrijheid op dat moment. Mijn ouders waren er niet meer, mijn zoon stond op eigen benen en ik was single.

Avontuur

Een jaar leek me een mooie periode. Zuid-Italië koos ik, want het meest authentiek. Het leek me heerlijk midden in de natuur te wonen, maar toch minder aantrekkelijk om dat in mijn eentje te doen. Ik wilde graag zo veel mogelijk mensen ontmoeten. En dus werd het een middelgroot stadje met internationaal karakter niet te ver van een vliegveld. Via een Siciliaanse vriend kon ik een appartement huren voor een jaar.

“Je hebt toch wel iets op papier staan, hè?”, vroeg een Nederlandse vriend me. Nope! Wat was tenslotte het ergste dat kon gebeuren? Als ik geen appartement zou aantreffen, dan zou ik met mijn twee koffers wel iets anders vinden. In het uiterste geval vloog ik terug. Het appartement was er gewoon, midden in het levendige centrum. Mijn avontuur was begonnen!

Ik had nergens meer houvast aan, behalve aan mezelf. Maar de basis was er. Het appartement was volledig gemeubileerd en uitgerust. Mijn werk als freelance copywriter en redacteur kon ik online doen. Geen vetpot, maar ineens had ik ook niet zo veel meer nodig! En dat voelde opmerkelijk licht en luchtig. Een soort blijvend vakantiegevoel.

Loslaten

Het is bevrijdend en beangstigend tegelijk om te zijn op een plek waar niemand je kent. Niemand wist waar ik precies vandaan kwam, wat ik hiervoor had gedaan. Ik had geen geschiedenis hier en had nul verwachtingen. Ik zou gewoon zien wie en wat er op mijn pad kwam. Loslaten. Een nieuwe manier van in het leven staan. Op die manier zou alles en iedereen een cadeautje zijn. Of niet. En dat was dan ook oké.

In het smalle steegje leerde ik mijn buren kennen, stuk voor stuk even hartelijk. Al snel aten, dronken en lachten we samen. Ik kreeg Covid, waarna de een medicijnen haalde, de ander boodschappen voor me deed en weer een ander voor me kookte. Een vanzelfsprekende gemeenschapszin. Afspraken waren spontaan – en werden net zo spontaan weer afgezegd. Even wennen.

Ik bewoog me in mijn eentje door het stadje. Maakte mooie wandelingen, fotografeerde en vergaapte me aan de spectaculaire uitzichten. Op vrijdagmiddag ging ik steevast naar mijn favoriete barretje om een cocktail te drinken. Want ik wilde gezellig het weekend inluiden, ook alleen. Inmiddels ben ik ‘geadopteerd’ door een grote vriendengroep en heb weer een druk sociaal leven. Blijkbaar komt er op je pad wat er op je pad moet komen.

Tevredenheid

Mensen nemen hier de tijd. Voor elkaar, om (samen) te eten en om te rusten. Efficiëntie bestaat hier simpelweg niet. Waarom zou je alles strak willen plannen en zo snel mogelijk willen afhandelen? Het leven moet uitgebreid geleefd. Dingen kosten hier tijd. Bij de huisarts wacht je eindeloos, maar zodra je aan de beurt bent, krijg je alle tijd en aandacht. Soms frustreert het me, steeds vaker geef ik me eraan over.

Het is een traag en klein leven hier. Een hechte gemeenschap, waarin iedereen praat over elkaar, maar tegelijk niemand wordt buitengesloten. Waar je altijd op iemand een beroep kunt doen. Waar mensen nog echt verbinden en er geen haast is. Je gaat hier zo’n vijftig jaar terug in de tijd. Met alle tegens, maar vooral ook voors. Het is nog een menselijke samenleving, waarin emoties en angsten niet worden weggeduwd.

Natuurlijk is het niet alleen maar La Dolce Vita. De werkloosheid is hoog, de lonen laag, het systeem vaak corrupt. En toch zijn de mensen hier tevreden met wat ze wél hebben: met de zon, de zee en met wat de aarde hen geeft. Met liefde heb ik deze levenshouding omarmd. Ik eet puurder, ben meer buiten en neem meer rust. En sinds kort heb ik besloten hier te blijven.

Echte rijkdom

Geen verwachtingen hebben heeft me veel gebracht: bijzondere mensen, mooie momenten. Ik kies steeds vaker vanuit liefde, niet vanuit angst. Minimalistisch leven bevalt me. Ik huur opnieuw een gemeubileerd appartement, want uiteindelijk maakt het niets uit op welke bank je zit of aan welke tafel je eet. Het zijn maar spullen en je hebt écht niet veel nodig. ‘Thuis’ zit in jezelf.  

De overgave aan deze levensstijl heeft me ook andere waardevolle lessen geleerd. Mijn stressniveau is praktisch nul. Ik heb grote ambities losgelaten. Relaties en gezondheid zijn het belangrijkst. Ik heb minder geld en spullen dan ooit, maar voel me rijker dan ooit. Minder haast, meer aandacht voor elkaar en een diepere verbondenheid met onszelf en onze omgeving; dat is wat mij betreft de echte rijkdom die onze wereld nodig heeft.